Als ouders komen we al snel met waarschuwingen en adviezen wanneer de kinderen met verhalen komen of acties uithalen en eigenlijk werkt dat helemaal niet. Het zorgt voor irritaties en onbegrip aan beide kanten. Natuurlijk doen we dit vanuit goed bedoelde zorg, maar vaak ook vanuit onze eigen overtuigingen en angst.

Zelf ben ik daar een goed voorbeeld van. Als kind had ik al een radar gecreëerd die continue checkte of alles onder controle was. Dat gaf mij overzicht wat zorgde voor een gevoel van veiligheid, maar dat projecteerde ik ook op onze kinderen. Ik riep alles wat voorbij kwam op mijn eigen radar.

𝘿𝙚𝙣𝙠 𝙟𝙚 𝙖𝙖𝙣…, 𝙑𝙚𝙧𝙜𝙚𝙚𝙩 𝙟𝙚 𝙣𝙞𝙚𝙩…, 𝙃𝙚𝙗 𝙟𝙚…, 𝘿𝙤𝙚 𝙟𝙚 𝙬𝙚𝙡…

Gelukkig hebben zij een behoorlijke eigen-wijsheid, maar naast luisteren gingen ze ook pleasen en afsluiten en dat was niet wat wij als ouders voor hen wensten. Wij gunden ze juist ruimte om zichzelf te ontdekken.

𝙄𝙣 𝙤𝙣𝙨 𝙙𝙚𝙣𝙠𝙚𝙣 𝙚𝙣 𝙝𝙖𝙣𝙙𝙚𝙡𝙚𝙣 𝙯𝙞𝙩 𝙫𝙖𝙖𝙠 𝙤𝙣𝙯𝙚 𝙚𝙞𝙜𝙚𝙣 𝙥𝙞𝙟𝙣 𝙚𝙣 𝙙𝙞𝙚 𝙬𝙞𝙡 𝙟𝙚 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙙𝙤𝙤𝙧𝙜𝙚𝙫𝙚𝙣

𝙄𝙣𝙯𝙞𝙘𝙝𝙩 – 𝙃𝙚𝙡𝙚𝙣 – 𝙎𝙩𝙖𝙥𝙥𝙚𝙣 𝙯𝙚𝙩𝙩𝙚𝙣

Een patroon als dit stop je niet zomaar en de tweestrijd is lastig. Je ervaart aan de ene kant je eigen zorg en aan de andere kant gun je je kinderen alle ruimte om zichzelf volledig te ontdekken.

~ Alles begint met inzicht. Wordt je bewust vanuit welke angst, ervaring of overtuiging je opmerkingen maakt zodat je daarna deze delen kan helen.

~ De stap die je tegelijkertijd kan maken is ‘op je tong bijten’ bij elke opmerking die je op voelt komen.

Heb hierbij compassie met jezelf. Dit proces gaat in etappes en verander je niet van de een op de andere dag. Het is ook niet in een dag ontstaan en je hebt het niet voor niets ontwikkeld.

𝙇𝙪𝙞𝙨𝙩𝙚𝙧 𝙖𝙖𝙣𝙙𝙖𝙘𝙝𝙩𝙞𝙜 𝙯𝙤𝙙𝙖𝙩 𝙟𝙚 𝙝𝙤𝙤𝙧𝙩 𝙬𝙖𝙣𝙣𝙚𝙚𝙧 𝙟𝙚 𝙚𝙘𝙝𝙩 𝙣𝙤𝙙𝙞𝙜 𝙗𝙚𝙣𝙩 𝙚𝙣 𝙗𝙞𝙟 𝙢𝙤𝙚𝙩 𝙨𝙩𝙪𝙧𝙚𝙣.

Doordat ik zelf steeds vaker op mijn tong beet ontstond er meer rust in onze communicatie. De ruis verdween waardoor er ruimte kwam om te horen wat de kinderen echt wilden vertellen. Vaak wilden ze alleen maar hun verhaal kwijt en ik reageerde steeds vaker met; “Oh leuk!” of “Oh, dat is niet fijn”.

Wees daarbij bewust van wat je echt belangrijk vind en wat je ondergrens is. Vraag jezelf ook iedere keer af ‘waarom’ je iets vindt. Zo vind je een passend kader dat vrij is van jouw eigen angst of beleving en ontstaat er meer ruimte voor hun eigen ervaring.

Zo creëer je een veilige bedding voor je kinderen waarin ze ruimte ervaren om alles te zeggen zonder dat daar direct een gevolg of consequentie aan vast zit.